Marijana Beneša mnogi smatraju za jednog od najboljih boksera svih vremena na južnoslavenskim prostorima. Bio je amaterski prvak Evrope 1973. godine, a samo šest godina kasnije profesionalni prvak Starog kontineta. Za sebe je govorio da je Banjalučanin iako je rođen u Beogradu. Djetinjstvo je proveo u Tuzli gdje je završio muzičku školu i naučio svirao klavir i flautu. Boksom se počeo baviti u desetoj godini u ”Slobodi” iz Tuzle, a 1969. godine prelazi u BK ”Slavija” iz Banjaluke koja je prethodne dvije godine bila klupski šampion Bosne I Hercegovine.
Sredoje Zekanović koji je tada vodio BK ”Slavija” u Benešu je prepoznao njegov potencijal i tri godine kasnije (1972) ”Slavija” dolazi od prve savezne lige SFRJ i već 1974. godine postaje i pravak Jugoslavije. Stariji banjalučani će se sjetiti da je BK ”Slavija” 70 tih godina svoje mečeve održavala na Stadionu sportskih igara, koji je srušen 2002. godine, a koji se nalazio u blizini Hotela Bosna. Treba istači i da je Bokserski klub ”Slavija” Banja Luka osnovan 1961. godine ,a u početku je egzistirao u okviru preduzeča “Rudi Čajavec”.
Tokom svoje amaterske karijere Marijan Beneš je osvojio devet naslova prvaka BiH, četiri naslova prvaka Jugoslavije, tri puta prvaka Balkana, a na Evropskom amaterskom prvenstvu 1973. godine u Beogradu osvojio je titulu prvaka Evrope u lako-velter kategoriji. Bio je i učesnik Olimpijskih igara u Montrealu 1976. godine. Iako su ga mnogi bili otpisali kao boksera kada je obolio do hepatitisa on se nije predavao i nastavio je da se takmiči. Marijan Beneš prelazi 1977. godine u profesionalce i vrlo brzo stiže u sam vrh Starog kontinenta. Titulu profesionalnog Evropskog prvaka u EBU verziji osvojio je u Banja Luci 17. Maja 1979. nokautiravši Francuza Žiberta Cohena u četvrtoj rundi. Titulu profesionalnog prvaka Beneš je odbranio četiri puta, a izgubio je na bodove 1980. godine u Danskoj od VBA prvaka Ayuba Kalua.
Teška povreda kada je izgubio oko u meču protiv Toresa uspjela je ono što nije mogao hepatitis, pa je Beneš završio vrlo uspješnu boksersku karijeru. Beneš se povukao iz boksa 1983. godine i boksao je još dva egzibiciona meča tokom devedesetih godina dvadesetog vijeka. Tokom karijere imao je puno povreda zbog svog načina boksanja pa su mu čak dvadeset šest puta slomljene kosti na različitim mjestima. Povrede glasnica su mu uzrokovale i probleme sa govorom. Međutim od svih povreda više boli su mu nanijeli Banjalučani tokom besmislenog rata koji je vođen 90 godina prošlog stoljeća. Beneš je protjeran iz Banjaluke, svog grada, jer nije bio Srbin. Ivicu, rođenog brata kojeg je volio više od sebe, ubili su mu 1992. godine.
Inače, Beneš je u karijeri 400 puta ulazio u ring, a u samo 29 mečeva borilište je napustio pognute glave. Beneš je imao ukupno 39 profesionalnih mečeva, od kojih je 32 pobijedio (21 meč nokautom), a šest je izgubio (tri nokautom) i jedan meč je boksao neriješeno.
Poznata je i Benešova pjesma koju je napisao o Titu:
”Ne psuj mi Tita i njegovo vrijeme,
Ne krivi njega za svoje probleme,
Za težak život danas najmanje je kriv,
Drukčije bi bilo da je stari živ.
Ne psuj mi Tita ni njegovo vrijeme,
Ne krivi njega što je proklijalo sjeme
mržnje skrivene u srcima fašista
skriveno pod maskama i nekih komunista.
Ne psuj mi Tita i njegovo vrijeme,
Ne krivi njega što nisi izdržao breme
Što je sve narode spajalo u srodstvo
i sam si ga nazivao bratstvo i jedinstvo.
Ne psuj mi Tita i njegovo vrijeme,
Osmjehom je mogao planinu da pokrene!
Nikada se, druže, neće živjet bolje
Kad Tita spomeneš, skini kapu dolje!”
